سئول بدون میونگ دونگ، سئول با میونگ دونگ! (سفرنامه کره جنوبی - قسمت سوم)
نزدیک غروب بود که گردش در شهر را آغاز کردیم. در کره، مردم بیشتر وعده‌های غذایی را بیرون از خانه صرف می‌کنند؛ شام را هم بیشتر مواقع بعد از پایان کار روزمره و زمانی که هوا هنوز روشن است، می‌‌خورند؛ بنابراین طبیعی است در محله‌های مسکونی نزدیک غروب رفت و آمد چندانی در کار نباشد. در فرودگاه فراموش کرده بودیم سیم‌کارت مخصوص گردشگران را تهیه کنیم. از پذیرش هتل پرسیدم برای خرید سیم‌کارت کجا برویم؛ پاسخ داد باید به یکی از دو محله توریستی شلوغ شهر برویم. میونگ دونگ، دو ایستگاه مترو با هتل بیشتر فاصله نداشت. بنابراین راهی میونگ دونگ شدیم. در مورد متروی کره بعدتر خواهم نوشت. از پله‌های مترو که بالا آمدیم چه تابلویی باید توجه‌مان را جلب می‌کرد؟! رستوران ایرانی زعفران! وارد خیابان فرعی شدیم که کارمند هتل روی نقشه علامت زده بود! انتظار چنان خوش‌آمدگویی غافلگیرکننده‌ای را از سئول نداشتیم! میونگ دونگ یک محله توریستی شاد و شلوغ است که صبح‌ها خواب است و شب‌ها تا دیروقت بیدار... یک محله، خوراک گردشگران گرسنه‌‌ای که هوس خوش‌مزه‌ترین‌ها و عجیب‌ترین‌ها را دارند. هرچه فکر کنید در این خیابان‌های باریک تو در تو پیدا می‌شود. فروشگاه‌های دو طرف بیشتر برندهای مشهور تجاری هستند و وسط خیابان‌ها، مملو از دکه‌هایی است که با خلاقیت تمام از شیر مرغ تا جان آدمیزاد را در بساط‌شان عرضه می‌کنند.
چه حسی داشتم؟ باید در گوشی به شما بگویم از تمام لحظه‌های سفر، آن وقت‌هایی به وجد می‌آیم که لابه‌لای مردم شهر گم می‌شوم. چنین مواقعی فرصت نابی به دست می‌آید تا از خودم کاملا فارغ شوم و دنیای مردمی از جنس دیگر را کشف کنم و بیاموزم نوع دیگر زیستن را... به همین علت معنای میونگ دونگ برای من معنای سئول را عوض می‌کند. من این خیابان را تا انتهای دنیا به یاد می‌آورم. اگر گذارتان به سئول افتاد، شب را با درک معنای میونگ دونگ آغاز کنید.
بزرگ‌ترین فستیوال خیابانی سئول همین جاست! از انواع کیمباپ و گوشت و سوسیس کره‌ای بگیرید تا سیب‌زمینی سرخ شده با اشکال مخصوص، نوشیدنی‌های عجیب و غریب، آب‌میوه‌های تازه، پنیر سرخ شده، وافل‌ها و پنکیک‌های متنوع و کیک‌های خوشمزه و بستنی‌های جالب‌توجه در کوچه پس کوچه های تمام نشدنی محله!
پشمک، با طرح‌ها و رنگ‌های مختلف، هنوز در کره طرفداران زیادی دارد.
از خوشمزه‌های سئول: سیب‌زمینی سرخ شده که با پودر پیاز یا پنیر سرو می شود.
این غذا، کیمباپ نام دارد. برنج با مخلفات مختلف از گوشت، ماهی یا سبزیجات داخل جلبک دریایی است. اگر با بوی زهم جلبک مشکلی نداشته باشید، می توانید تصور کنید با نسخه کره‌ای دلمه مواجه هستید. غذای محبوبی که در اردوهای مدارس یا پیک‌نیک‌های کره‌ای به وفور استفاده می‌شود.
چند مدل غذای کره‌ای - در مورد کیک ماهی بعدتر خواهم نوشت.
کمی خلاقیت که چاشنی کار بشود، از بستنی هم می‌توان اثر هنری ساخت!
یک بستنی فروشی، با این ابتکار، تبدیل به یک برند زنجیره‌ای شده و یک بستنی قیفی سه رنگ را به قیمت 6 دلار می‌فروشد. وانیل، توت‌فرنگی، شکلات و چای سبز، اسانس رنگ‌های مختلف را تشکیل می‌دهند.
اولین نکته جالبی که آن شب از فرهنگ کره‌ای کشف کردم، حجم بالای استفاده مردم از ماسک‌های صورت و بدن بود. پیشتر در سریال‌ها به وفور استفاده ماسک برای خانمها یا ستاره‌ها را دیده بودم. این علاقه یا بهتر بگویم نیاز به آبرسانی به پوست صورت تا آنجا در سریال‌های کره‌ای دیده می‌شود که در صورت نداشتن ماسک در دسترس، از تکه‌های خیار به عنوان ماسک صورت استفاده می‌کنند. اولین فروشگاه ماسک‌فروشی در میونگ دونگ روبرویم بود و من فرصت این را یافتم تا اطلاعاتم را نسبت به فرهنگ استفاده از ماسک بهبود ببخشم. چیزی فراتر از آنچه در سریال دیده بودم پیش رویم قرار داشت. انواع ماسک صورت، دست، پا و با اشکال مختلف، رایحه‌های گوناگون و خواص متنوع. از برگ گل‌هایی مانند سرخ و آفتابگردان و بابونه بگیرید تا ماسک‌هایی به شکل صورت حیوانات... دیگر سخن گفتن از تنوع گیاهان مورد استفاده و ویتامین‌های موجود در آنها گزافه است.
کره‌ای‌ها در این گونه مراقبت از پوست از ایرانی‌ها یا بیشتر مردم جهان پیش افتاده‌اند اما یک نکته تاسف‌بار مشترک نیز در فرهنگ زیبایی هر دو کشور موجود است. دختران کره‌ای به ویژه سوپراستارها به وفور برای زیبایی، تحت عمل جراحی پلاستیک قرار می‌گیرند و از آنجا که داشتن صورت کوچک در کره مزیت به شمار می‌رود برخلاف ایران که بیشتر جراحی‌های زیبایی روی بینی انجام می‌شود، تمرکز بر کوچک کردن صورت است. از جمله این تغییرات می‌توان از تغییرات پلک، فک پایین، چانه و گونه‌ها نام برد.
با این گشت و گذار شبانه، گرچه از هدف اولیه که همانا خرید سیم‌کارت بود دور افتادیم اما پیش درآمد خوبی برای شناخت این کشور حاصل شد. بالاخره با کمی جستجو متوجه شدیم برای خرید سیم‌کارت باید چیزی حدود 35 دلار بپردازیم. این رقم برای دو هفته و چند تماس تلفنی بالا بود و شرایط ما هم به گونه ای بود که امکان استفاده از اپلیکیشن های تماس صوتی یا تصویری اینترنتی را نداشتیم. پس به دنبال راه جایگزین گشتیم. برای تماس تلفنی با ایران اگرچه که می‌توان از اسکایپ استفاده کرد اما بهترین گزینه نرم‌افزار OTO است که بهترین نرخ مکالمه را دارا می‌باشد. اما از آنجا که مدت سفر ما کمتر از 20 روز بود، با شارژ اسکایپ به راحتی با ایران تماس تلفنی برقرار کردیم.
ادامه دارد...