چوون آچیم دِ ها مین گوگ، چوون آچیم سُئول (سفرنامه کره جنوبی - قسمت دوم)
سئول - قصر گیونگ بوک گونگ
صبح زود به فرودگاه بین‌المللی اینچئون وارد شدیم. اینچئون، شهری است در شمال غربی کره جنوبی که از سئول 50 کیلومتر فاصله دارد. این شهر تا سال 1833 که تبدیل به بندر بین‌المللی گردید، 4500 نفر جمعیت داشت اما حالا با سه میلیون نفر جمعیت، بعد از سئول و بوسان، سومین شهر پرجمعیت کره محسوب می‌گردد. یکی از زیباترین و بزرگ‌ترین و پرترافیک‌ترین فرودگاه‌های جهان پذیرای ما شد. بعد از گرفتن نقشه شهر، مترو و تهیه کارت T-money به سمت ایستگاه مترو راه افتادیم تا به سئول برویم.
تی-مانی کارت، یک کارت الکترونیکی است که برای پرداخت هزینه در مترو، اتوبوس، قطار، تاکسی، سوپرمارکت‌ها و حتی ورودیه بعضی از سایت‌های گردشگری به کار می‌رود. این کارت تقریبا در تمام کشور کاربرد دارد و به سادگی از طریق دستگاه‌های خودپرداز، یا سوپرمارکت‌ها قابل شارژ است.
حدود یک ساعت طول کشید تا بعد از تعویض یک خط مترو در ایستگاه سئول به ایستگاه هتل محل اقامت‌مان برسیم. ساعت کمی از 10 صبح گذشته بود که از ایستگاه مترو قدم بر اولین خیابان گذاشتیم و به سئول صبح بخیر گفتیم. از قبل آدرس هتل را روی نقشه گوگل پیدا کرده بودیم تا بدون مشکل به هتل برسیم. نزدیک به 6 دقیقه پیاده رفتیم تا به هتل برسیم. همین 6 دقیقه پیاده‌روی کافی بود تا از روی کلمه یاگ (دارو) و دیدن ویترین‌ها بفهمیم کره جنوبی مانند ازبکستان، داروخانه‌های بیشتری نسبت به دیگر کشورها دارد. تقریبا در هر صد متر، چشم شما حتما به یک داروخانه، کافه و حتی چند سوپرمارکت خواهد خورد و این نشان می‌دهد که کاربرد کافه و داروخانه در کره همانقدر فراگیر و ضروری است که سوپرمارکت. سوپرمارکت‌ها، که برخلاف نامشان اصلا بزرگ نیستند، از سه برند شاخص می‌باشند. البته که در محله‌های بومی یا شهرهای کوچک، تعداد بقالی‌ها بیشتر از سوپرمارکت‌ها می‌شود.
ورود به هتل با درک احترام مختص کشور کره همراه بود. ادب و احترام و مسئولیت‌پذیری چنان معنایی در این کشور دارد که گاهی آدم را شگفت‌زده می‌کند. کارمندان هتل، بانک یا هر جای دیگری، به محض ورود شما از جا برمی‌خیزند و به نشانه احترام تعظیم می‌کنند. اتاق را تحویل گرفتیم و چند ساعتی استراحت کردیم تا خستگی راه به در شود و آنگاه نوبت کشف شهر فرا رسید.
*چوون آچیم: صبح بخیر
*دِ ها مین گوگ: کره جنوبی
