سفرنامه لائوس (لوانگ پرابانگ)

 

سلامی به زیبایی مکونگ... رودخانه ای که همچون زاینده رود دوست می دارم... زاینده رودی که بالاخره حالا بعد از یک سال و اندی رنگ زندگی به خود گرفته است...

اگر قرار باشد از تمام جنوب شرق آسیا یک شهر را برای آرامش، زیبایی و حس روحانیش انتخاب کنم، قطعا انتخابی جز لوانگ پرابانگ نخواهم داشت... اگرچه لوانگ پرابانگ قرنهای متمادی پایتخت فرهنگی و مذهبی لائوس به شمار می رفته اما، از سال ۱۹۹۵ که در میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده، سیل گردشگران به سوی آن سرازیر شده است. یونسکو، لوانگ پرابانگ را بهترین شهر باستانی جنوب شرق آسیا می داند.

 

ادامه نوشته

سفرنامه لائوس (وی یِن تیان)

یک صفحه ی خالی روبرویم آماده ی روایت یک سفر دیگرست... با خودم گفتم حالا که سفرنامه ی لائوس را متفاوت شروع کردم و گذاشتم تا عکسها بیاغازند واژه ها را، بروم سراغ عکسها و در انبوه نور و رنگ غرق شوم و اجازه دهم از خلال تصاویر، حسم عیان شود...

و حالا در نهایت، این است لائوس، مهد آرامش:

ادامه نوشته

به رنگ لائوس

لائوس یکی از خیال انگیزترین کشورهای جنوب شرق آسیاست. به خاطراتم که نقب می زنم تا با کلامی تعریفش کنم، نقش برجسته لائوس را در بودا می یابم. در این دیار، معابد با گلها و پروانه های رنگارنگ همنشینند؛ شادابی فضا، خدایی را مجسم می کند که خندان لب نشسته و با میهمانانش یک پیاله چای می نوشد...

 بودای گلرنگ

استوار در دوردست

 بودا و دیگر هیچ

گام در گرما

نقش پنجره

خلوت ساده ی دو مانک

معبد طلایی

سیمای صعود

 خوابِ بودا

 بودا بر قاب شهر...

 

پی نوشت۱ : این آلبوم را برای یک جشنواره عکاسی انتخاب کرده بودم؛ گفتم بهتر است سفرنامه لائوس را این گونه شروع کنم تا پیش از من، عکسها با شما سخن بگویند...

پی نوشت ۲: لازم به ذکر است تمام عکسها را با دوربین کامپکت گرفته ام.