در گوشه دنجی از معبد، کنار نیلوفرها و رو به شکوفه های انار نشسته ام و دارم به این فکر می کنم که اگر دستاورد سفر به کره جنوبی با همه دوری و سختی هایش، تنها و تنها درک این معبد گمنام بوسان باشد، حاضرم بارها این سختی را به جان بخرم تا دوباره و دوباره در لذت درک آن سهیم شوم... اینجا روح چنان سرمست می شود که کلام را از وصف حالش قاصر می یابد.
فقط عظمت و زیبایی بناها نیست؛
فقط درخشندگی رنگها نیست؛
فقط جادوی نوای روحنواز نیست؛
فقط نیلوفرهای دلفریب کاشته در گلدانهای آب نیست؛
فقط اعجاب درختان بامبو در باد نیست؛
معجونی از عشق، این معبد را به رنگ آسمان درآورده...
از شکوه درون معبد پنج طبقه چه بگویم؟
یا از غنچه های درخت انار...
بگویم رقص؟! بگویم پرواز؟! چه بهتر که هیچ نگویم...